Suknie ślubne z Chin. Cz.2.

Tak, jak obiecałam, zamieszczam dziś drugą część raportu przedstawiającego zakup sukni ślubnej z Chin przez Internet.

Pierwszą część przeczytasz klikając tutaj.

31. marca po niecierpliwym oczekiwaniu na suknie moich marzeń, otrzymałam nareszcie przesyłkę, którą doręczył mi kurier. Była to dla mnie prawdziwa niespodzianka, bo sądziłam, że pewnie dostawa opóźni się o kilka dni ze względu na Wielkanoc.

Poniżej wypunktowałam wszystkie uwagi odnoście przesyłki i jej zawartości:

1. Sama paczka wyglądała dość niepozornie, przede wszystkim była niepokojąco niewielkich rozmiarów.



2. Gdy zaczęłam ją rozpakowywać, a właściwie rozszarpywać, żeby jak najszybciej zobaczyć, co jest w środku, moim oczom ukazał się…pierwsze skojarzenie: zwoje tkanin, beżowej i białej. Rozwinęłam je i pierwsze skojarzenie przeszło w kolejne: dwa kilogramy firan. W dodatku firan z lycrą. Sukienki wyglądały jak przysłowiowe worki na ziemniaki, pozbawione wyraźnej linii i zarysowanego kształtu. Starałam się zachować spokój i nie komentować, dopóki nie przymierzę tych krawieckich tworów.



3. I tu nastąpił ciąg dalszy moich życiowych perypetii, ponieważ okazało się, że sukienka, do której podawałam wszystkie swoje dokładne wymiary, z odległością między sutkami włącznie, jest…za mała! W biodrach utknęła i koniec. W dodatku materiał od spodu (pod wspomnianą firanką z lycrą) był kompletnie nierozciągliwy i napastliwie wąski, przez co zrobienie większego kroku, podskoku, siadu, czy jakiekolwiek szaleństwo na parkiecie, nie wchodziły w grę.

4. Sprawa kolejna to brak jakichkolwiek usztywnień, fiszbinów, elementów gorsetowych, ot taka sukienka-pastereczka, mięciutka, skromniutka, porażająco mizerniutka. A co na to moje piersi? Ano, podejrzewam, że czuły się jak na wakacjach; pełen luz, brak ograniczeń, poczucie wyzwolenia, do pełni szczęścia mogło im tylko brakować egzotycznego drinka;) Słowem, zachowywały się jak nieposkromione i niewyżyte hipiski z transformacji seksualnej końca lat 60.

Poniżej zdjęcie wybranej sukienki ślubnej, a pod spodem jej atrapa.









5. Druga sukienka ślubna (szyta według tego samego szablonu), o dziwo, nawet pasowała na mnie, mimo, że wymiary na nią podawałam z lekkim przymrużeniem oka. W niej z kolei problemem było niesymetryczne wycięcie w serduszko, które było zszyte z warstwą od spodu w taki sposób, że widocznie odstawało od piersi.

6. Tren. Poprosiłam o podpinany (słowo klucz w tym wypadku) tren, który miał być częścią sukni, a dostałam tren będący osobną częścią, którą można sobie doczepić za pomocą, zgadnijcie czego?…agrafki! Karkołomne – to zdecydowanie za słabe określenie na opisanie tej konstrukcji.



Wielu kobietom wychodzą takie zakupy na zdrowie i są z nich bardzo zadowolone. Ja, niestety, do nich nie należę i dlatego właśnie postanowiłam podzielić się swoimi doświadczeniami od kuchni odnośnie zakupu sukni ślubnej z Chin przez Internet. Przedstawiona historia nie ma na celu wywołać w kimkolwiek sprzeciwu przeciwko takiemu sposobowi na zdobycie suknie ślubnej. Chciałabym jedynie zwrócić uwagę na zachowanie sporej dawki ostrożności i zachowawczości przy podejmowaniu decyzji o takiej transakcji.

Sądzę też, że istotne jest poproszenie sprzedawcy o pokazanie zdjęć interesujących nas sukienek, które wyszły spod igły jego krawców. Wspominam o tym dlatego, że modele, które prezentują Chińczycy w swoim ”krawieckim portfolio” są przeważnie pożyczane ze stron renomowanych salonów ślubnych i funkcjonują u nich jako szablony/wzory…z tym, że efekt końcowy bywa bardzo różny;)

Na szczęście, nie ma melodramatu, jeśli chodzi o czas pozostały do ślubu. Mam jeszcze spokojnie trzy miesiące na znalezienie pięknej sukni ślubnej. Jestem dobrej myśli, ale swoją uwagę kieruję w stronę komisów i wypożyczalni, a nie ku produktom made in China;)